26 Σεπτεμβρίου 2000 Ωρα 21.50...Η τραγωδία ξεκινάει...81 συνάνθρωποι μας χάνουν την ζωή τους...ΑΣ ΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΕΤΟΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ...ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ...

Σήμερα 26 Σεπτεμβρίου 2011 συμπληρώνονται έντεκα χρόνια από το τραγικό συμβάν του ναυαγίου του "ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ" κατά το οποίο 81 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους.

Η Ιερά Μητρόπολις Παροναξίας, το Ιερό Προσκύνημα Παναγίας Εκατονταπυλιανής και ο Δήμος Πάρου θα πραγματοποιήσουν όπως κάθε χρόνο μνημόσυνο μετά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας στο Ιερό Προσκύνημα Παναγίας Εκατονταπυλιανής και εν συνεχεία, στις 11:30 π.μ., θα τελεστεί τρισάγιο στο παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, που ανηγέρθη στη τοποθεσία «Κορακιές» εις μνήμην των χαμένων συνανθρώπων μας

Hταν γύρω στις 11μιση όταν γυρίσαμε σπίτι . Φιλοξενούσαμε την Μαρίνα , Ιταλίδα φίλη μας , είχαμε ζήσει πολλά στην Σαντορίνη . Είχαμε περάσει μιά υπέροχη μέρα , τριγυρνάγαμε όλη μέρα στην Αντίπαρο με τα μηχανάκια . Οι ολοήμερες εκδρομές στην Αντίπαρο ήταν συνήθεια όταν είχαμε φιλοξενούμενους . Ξεκινάγαμε πρωί πρωί και γυρίζαμε αργά το βράδυ .

Μ’αρέσει η Αντίπαρος . Το λιμάνι με τα παπάκια που κολυμπάνε , τα καφενεδάκια , οι ερημικές της παραλίες , η ξενοιασιά και η απλότητα του νησιού .

Φάγαμε το μεσημέρι στον καπετάν-Πιπίνο , ένα ταβερνάκι στον Αη Γιώργη . Χαζεύαμε το Δεσποτικό που βρίσκεται απέναντι , ένα έρημο νησάκι δίπλα στην Αντίπαρο . Για τα μάτια μιας αρχοντοπούλας σφαγιάσθηκαν όλοι οι κάτοικοι επί Φραγκοκρατίας κι’έμεινε ακατοίκητο από τότε . Στο βάθος του μυαλού μου , ένα τέτοιο νησάκι ονειρευόμουν για να ζήσω . Είναι τόσο γαλήνιο το μέρος αυτό , το μόνο κακό είναι ότι δεν έχει τους απαιτούμενους φοίνικες του ονείρου μου . Το πρωτοείδα ένα μεσημέρι , το έλουζε ο ήλιος , χρύσιζε ο κάμπος και το ερωτεύτηκα .

Είχαμε μάθει για τον θάνατο του καπετάν-Πιπίνου , είχαμε καιρό να πάμε , στεναχωρηθήκαμε . Πόσο έλειπε από το σκηνικό . Τα δίχτυα που κρέμονταν , ο φίλος του που έπαιζε μπουζουκάκι κι’εκείνος ξυπόλυτος με τα μπατζάκια γυρισμένα και το πηλίκιο του , να τριγυρνά στα τραπέζια χαμογελαστός .

Είχε και μιά ψαρόβαρκα , τα παλιά χρόνια πήγαινε εκδρομές στο Δεσποτικό και στις σπηλιές τους λιγοστούς τουρίστες που έφταναν ως εκεί . Τόπος ξεχασμένος από τον Θεό , πολύ αγαπημένος , θυμίζει Ελλάδα την δεκαετία του ’50 . Λες και ο χρόνος έχει σταματήσει εκεί .

Φτύσαμε αίμα για να γυρίσουμε . Φύσαγε πολύ δυνατός αέρας , κι’εμείς με τα μηχανάκια έπρεπε να διασχίσουμε την μισή Πάρο για να φτάσουμε σπίτι . Είμασταν τόσο ευτυχισμένοι που περάσαμε τόσο όμορφη μέρα . Η Μαρίνα θα έφευγε την επόμενη . Είμασταν στην κουζίνα και ετοιμάζαμε κάτι να φάμε , όταν ο Μ. έβαλε τηλεόραση ν’ακούσουμε καμμιά είδηση .

Πρώτη είδηση . Το Σαμίνα Εξπρές προσέκρουσε σε ύφαλο και βουλιάζει .
Μείναμε έκπληκτοι , να κοιτάμε ο ένας τον άλλον και να μην πιστεύουμε στ’αυτιά μας . Πριν μισή ώρα ήμασταν εκεί !

Πήρα το μπουφάν μου και τους λέω «πάμε» . Ο Μ. και η Μαρίνα να προσπαθούν να με μεταπείσουν , πτώματα από την κούραση και οι τρεις , φύσαγε διαολεμένα , τα δέντρα λυγίζανε , το αυτοκίνητο με πεσμένη μπαταρία , που να πάμε ;

Αισθανόμουν άσχημα που τους άφησα να με πείσουν , αλλά φαντάστηκα ότι δεν θα υπήρχε κίνδυνος . Εξάλλου και το Ποσειδών Εξπρές είχε χτυπήσει ακριβώς στο ίδιο σημείο και δεν είχε συμβεί το παραμικρό , ήταν πολύ κοντά στο λιμάνι , μόνο δυό μίλια . Ούτε μας πέρναγε από το μυαλό ότι μπορεί να συμβεί τέτοια τραγωδία . Ακούσαμε κιόλας ότι έχουν σπεύσει καίκια και σκάφη , είπε και κάποιος βλάκας ότι όλα πάνε καλά ησυχάσαμε .
Φάγαμε και ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε . Οπως έκανε και ο περισσότερος κόσμος . Εξαιτίας κάποιου ανεύθυνου που προσπάθησε να μην διασπείρει πανικό . Ολο το νησί θα είχε σπεύσει να βοηθήσει . Ποιός ξέρει πόσοι θα είχαν σωθεί ακόμα , αν αυτός ο ασυνείδητος είχε παρουσιάσει την κατάσταση ως είχε , δηλαδή τραγική .

Πρώτη κίνηση το πρωί να βάλουμε ειδήσεις . Δεν φανταζόμασταν το μέγεθος της τραγωδίας . Το σόκ ήταν φοβερό . Αισθανόμουν τόσο ένοχη που δεν είχα ακολουθήσει την χθεσινοβραδινή μου παρόρμηση , και ας μην άλλαζε τίποτα ...

Τρέξαμε κατευθείαν στο λιμεναρχείο ως ξενόγλωσσοι να βοηθήσουμε . Μας είπε ο λιμενάρχης να πάμε στο νοσοκομείο γιατί εκεί χρειαζόταν βοήθεια .

Περπατώντας για το νοσοκομείο σκεφτόμουν τις εικόνες που είδα . Τον καπετάνιο , το πλήρωμα με τα μάτια κατακόκκινα . Μία μητέρα που ρώταγε δεξιά αριστερά αν είδαν το μωρό της . Το είχε δώσει σε κάποιον ναυτικό για να το σώσει , επειδή εκείνη δεν ήξερε κολύμπι . Μία τραγική φιγούρα . Ανθρωποι τρελλαμένοι από την αγωνία να ρωτάνε για τους δικούς τους , να μην ξέρει κανείς να τους απαντήσει .

Την ξαναείδα αργότερα στο νοσοκομείο να της λένε να πάει για αναγνώριση στα πτώματα που συνέλεξαν . Την είδα να βγαίνει από εκείνη την πόρτα . Ο απόλυτος πόνος χαραγμένος στο πρόσωπο της , μία εικόνα που δεν θα σβήσει ποτέ .

Να επικρατεί ένα χάος . Να υποδεχόμαστε τους ναυαγούς , να έρχονται οι Παριανοί με κουβέρτες και ρούχα . Πόνος , πανικός , λίστες με ονόματα , ζει δεν ζει , βρέθηκαν άλλα πέντε πτώματα .

Κολλήσαμε χαρτιά με τα κινητά μας , εγώ ως εκπρόσωπος του Ιταλικού προξενείου , ο Μ. του Ελβετικού , και σηκώναμε όλη μέρα τηλέφωνα από εγκλωβισμένους , πανικόβλητους τουρίστες που ήθελαν να φύγουν από το νησί με οποιοδήποτε τρόπο .

Τελικά κατέληξα να αγκαλιάζω ναυαγούς . Επεφταν στην αγκαλιά μου άνθρωποι , γέροι , νέοι , άντρες , γυναίκες , δεν θυμάμαι τα πρόσωπα τους . Το μόνο που είχαν ανάγκη ήταν η στοργή και έναν ώμο να κλάψουν . Δεν ξέρω πόσες αφηγήσεις άκουσα εκείνη την ημέρα , ούτε καν τις θυμάμαι . Ηταν τόσο δραματικές εκείνες οι στιγμές που είχα βγεί από τον εαυτό μου για να μην γίνω κουρέλι .

Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί πόσο μπορεί να βοηθήσει μία ξένη αγκαλιά , πόσο αναγκαία μπορεί να είναι . Ακόμα και σήμερα αυτό με παραξενεύει . Το πόσο γαλήνευαν αυτοί οι άνθρωποι με κάτι τόσο μικρό . Θέε μου , πόση δύναμη μπορεί να έχει μία αγκαλιά !

Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό μου και ήταν μιά φίλη της μητέρας μου . Η ανηψιά της ήταν μέσα στο πλοίο . Ηταν σίγουρη ότι θα είχε πνιγεί , ήταν μεγάλη στην ηλικία και λίγο καθυστερημένη . Μου είπε το όνομα της , μου έκανε περιγραφή και άρχισα αμέσως να ψάχνω . Δεν την έβρισκα πουθενά για ώρες .

Το βραδάκι , είχα κάτσει πιά εξαντλημένη σε μία καρέκλα απέναντι από την είσοδο . Την κατάλαβα μόλις μπήκε . Τα έχασα , δεν ήξερα τι να της πώ . Πήγα και της έπιασα κουβέντα για να μάθω το όνομα της . Τι να της έλεγα ... ξέρεις μου έκανε περιγραφή η θεία σου , χοντρή , κάποιας ηλικίας και καθυστερημένη , σε είδα που μπήκες και σ’αναγνώρισα ...

Οταν της είπα ποιά ήμουν έπεσε στην αγκαλιά μου και ξέσπασε σε αναφυλητά . Την πήγαμε στο σπίτι όπου και την κρατήσαμε κάποιες μέρες .

Της δώσαμε να βάλει ρούχα , να φάει και την βάλαμε για ύπνο . Είπαμε ν’ακούσουμε τις βραδυνές ειδήσεις . Πάλι μεσάνυχτα ήταν . Και διάβασα το όνομα της Αλεξίας στους νεκρούς ... Τρελλάθηκα . Μου ήρθε στο μυαλό η φιγούρα στο νοσοκομείο .

Επαιρνα το κινητό της , δεν απαντούσε . Φεύγω μέσα στην νύχτα και πάω στο γραφείο να βρώ εκείνο του αρραβωνιαστικού της . Τον βρίσκω . Ακουσα την φωνή του τσακισμένη .

«Πες μου ότι δεν ήτανε» ήταν το μόνο που μπόρεσα να πώ .

Ητανε ... την είχαν βρεί εκείνο το μεσημέρι να επιπλέει . Ζούσε μέχρι το πρωί , απ’ ότι είπαν . Κουράστηκε να αγωνίζεται για την ζωή της και αφέθηκε ή πάγωσε .

Είχα δει κάποιον που του έμοιαζε στο νοσοκομείο εκείνο το πρωί , αλλά ήταν αγνώριστος από τον πόνο . Κι’ έβγαλα συμπέρασμα ότι δεν ήταν !

Ενοιωσα τύψεις , ακόμα πονάω πολύ γιαυτό . Λες και αν είχα βγεί εκείνη την νύχτα θα μπορούσα να την είχα σώσει ... Ηλίθιο και σαν σκέψη αλλά πονάει πολύ αυτός ο άδικος θάνατος , ακόμα και τώρα που έχουν περάσει τόσα χρόνια . Μόνο και μόνο που την σκέφτομαι να παλεύει όλη νύχτα με τα κύματα , μου έρχεται να ουρλιάξω .

Ηταν ένα υπέροχο πλάσμα . Αγγελική ψυχή , έτσι δεν λένε γιαυτούς που φεύγουν νωρίς ; Αν ένα πράγμα την χαρακτήριζε , ήταν η καλωσύνη . Αγαπούσε τους ανθρώπους , της άρεσε να βοηθάει . Της έλεγα καμμιά φορά «Βρε πρέπει να βγάλουμε και λεφτά , η δουλειά μας είναι!» .

Γέλαγε . «Ασε γιατί δεν μας βλέπω να γίνουμε ποτέ πλούσιες απ’αυτό» .

Γιατί να χάνονται τέτοιοι άνθρωποι ; Ποιά είναι η λογική ;

Την είχα γνωρίσει από πελάτες . Μου είπαν ότι τους είχε στείλει εκείνο το πολύ ευγενικό κορίτσι από την Νάξο . Τους είχε πεί ότι είχε ακούσει καλά λόγια για μένα , ότι είμαι εξυπηρετική , και μου έστελνε κόσμο . Χωρίς να με ξέρει . Μου έδωσαν την κάρτα της . Την πήρα να την ευχαριστήσω .

Εχω ακούσει πολύ καλά για σένα , κι’εγώ το ίδιο και γίναμε φίλες . Αρχίσαμε και μιλάγαμε όλο και πιό συχνά στο τηλέφωνο , πολύ συχνά και καθημερινά .

Κάποια στιγμή πήρα το πλοίο και πήγα απέναντι . Μέχρι τότε δεν μου άρεσε η Νάξος , παρόλο που έχω προπάππου από εκεί . Η Αλεξία με γύρισε και την είδα με τα δικά της μάτια , την δική της ψυχή , και την αγάπησα . Δεν έχω ξαναπάει από τότε , θα με πλήγωνε . Ισως όταν θα περάσουν κάποια χρόνια ακόμα .

Εγραψα μετά από λίγες μέρες σε έναν κοινό μας φίλο Νορβηγό , τον Ερικ . Ηταν πελάτης της , είχαν γίνει φίλοι . Μου τον είχε στείλει και είχαμε γίνει και μεις φίλοι . Ερχόταν κάθε χρόνο , και δυό φορές κάποιες χρονιές .

Ακόμα πηγαίνει στην Νάξο κάθε Πάσχα , τώρα και για το ετήσιο μνημόσυνο της Αλεξίας κάθε Σεπτέμβριο . Μία μέρα μετά τα γενέθλια μου ήταν . Και είχαμε περάσει τόσο όμορφα εκείνα τα γενέθλια .

Ντόρα η ναυαγός , μου έστελνε και κάρτες κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα μετά το ναυάγιο και τις υπέγραφε έτσι . Φαίνεται θα φοβόταν μην την ξεχάσουμε και το διευκρίνιζε .

Πως ηταν δυνατόν να την ξεχάσουμε ; Ολες τις υπόλοιπες μέρες την σέρναμε μαζί μας , πότε στο νοσοκομείο , στα συσίτια , στην αρωγή των ταλαιπωρημένων . Της έδωσα ένα ποσό να πάει να ψωνίσει ότι χρειαζόταν . Ηταν χαρούμενη , απίστευτο το πόσο καλά το είχε πάρει όλο αυτό που της είχε συμβεί . Είχε ξεμείνει σ’ένα νησί με δύο άγνωστους , χωρίς λεφτά , χωρίς δικούς της . Την είχαμε υιοθετήσει βέβαια και μας έδινε την ευγνωμοσύνη της συνέχεια , μας φίλαγε , μας χάιδευε , μας ζήταγε αγκαλιά . Σαν να είχαμε ένα παιδάκι . Η Μαρίνα , ακόμα μαζί μας εγκλωβισμένη λόγω απαγορευτικού , πρόσεχε την Ντόρα σαν παραμάνα , απορίας άξιον το πως κατάφερναν να συνενοούνται . Την έπαιρνε από το χέρι και την πήγαινε βόλτες . Χρυσό κορίτσι η Μαρίνα .

Λίγες μέρες μετά που έληξε το απαγορευτικό , η Ντόρα αποφάσισε να φύγει . Δεν γύρισε σπίτι της . Ούτε να έρθει ο άντρας της να την πάρει ήθελε . Την βάλαμε στο πλοίο και συνέχισε για Σάμο . Πήγαινε κοντά στην κόρη της που ήταν έγκυος . Μας πήρε όταν έφτασε . «Αυτή τη φορά το πλοίο δεν βούλιαξε» μας είπε γελώντας . Η Ντόρα μας , πάντα χαμογελαστή , η καθυστερημένη για τους πολλούς . Η Ντόρα που επιβίωσε κολυμπώντας τέσσερις ώρες μέχρι να την μαζέψει το καίκι . Που είχε θέληση για ζωή , που διέψευσε όσους την θεωρούσαν ανήμπορη .

Είχαμε υιοθετήσει και δυό Γαλλιδούλες . Εκτός από την πρώτη μέρα που ήταν ταραγμένες , από την επόμενη κιόλας μέρα φερόντουσαν σαν να μην συμβαίνει τίποτα . Συνέχισαν τις διακοπές τους κανονικά , έστω και χωρίς τις αποσκευές τους και τα ρούχα τους . Οι γονείς τους να μας παίρνουν τηλέφωνα , να στέλνουν φαξ , ανήσυχοι στην αρχή . Μετά τους είπαμε ότι τις έχουμε αναλάβει και ησύχασαν οι άνθρωποι . Ακόμα μας γράφουν οι πιτσιρίκες .

Είχε απαγορευτικό 3 μέρες , αν θυμάμαι καλά , μετά το ναυάγιο . Επικρατούσε ένας πανικός , όλοι ήθελαν να ξεφύγουν από τον τόπο της τραγωδίας .

Οι γονείς του Μιχάλη έλειπαν στην Αθήνα , ευτυχώς . Δεν φαντάζομαι πως θα αντιδρούσαν αν μάθαιναν ότι , όχι μόνο είχαμε φιλοξενούμενους στο σπίτι τους αλλά και ότι το είχαμε κάνει άσυλο . Ποτέ δεν το μάθανε .

Τους επόμενους μήνες έπαθα κατάθλιψη . Ξάπλωνα να κοιμηθώ , έκλεινα τα μάτια μου και ξαναζούσα εκείνες τις στιγμές του πόνου . Δεν είχα ποτέ μου ξαναδεί τόσο πόνο μαζεμένο , τόσο θρήνο , και τον μάζεψα μέσα μου σαν σφουγγάρι . Ελπίζω να μην ξαναζήσω ποτέ μου κάτι ανάλογο ._

 http://ths-ellinidas.blogspot.com/2006/02/blog-post_16.html